Δεν έχω άλλο φίλο από τις λέξεις μου. Μα ούτε κι εχθρό μου. Μ’ αυτές θυμώνω, αυτές αγαπώ, μαζί τους περνώ τις ώρες μου, μαζί τους μοιράζομαι τη σιωπή μου, παρέα βγαίνουμε βόλτα στον κόσμο, κι όταν τσακωνόμαστε πρώτες αυτές «σπάνε τον πάγο» κι επισκέπτονται τα χείλη μου με κάτι φωνήεντα όλο παράκληση και με σύμφωνα που κοιτούν πιο χαμηλά κι απ’ τις τελείες μου.
Τις νύχτες που έρχεται ο πυρετός, το θερμόμετρο των λέξεων σπάει κάτω απ’ τη μασχάλη της σιωπής - που πάει να πει: παραμιλώ…
Μαζί με τις λέξεις έχω φάει ψωμί κι αλάτι. Έχουμε μοιραστεί το τίποτα, για να διπλασιάσουμε τα πάντα μέσω του γλωσσικού τους ειδώλου.Ο κόσμος μας αποφεύγει γιατί μας θεωρεί επικίνδυνους. Μα όσους δρόμους κι αν αλλάζει για να μη μας συναντήσει, πάντα θα γλιστρά στο λαρύγγι μου κι από κει θ’ ανεβαίνει στο στόμα μου για να τον ξαναφτύσω προς τα έξω, σαν άχρηστη αλφαβήτα - για έναν μαθητή που έμαθε πια να συνεννοείται και σε μια δεύτερη γλώσσα, μιλώντας άπταιστα τα...αποσιωπητικά.
Εγώ κι οι λέξεις μου γνωρίζουμε πως δε μας ακούει ο Θεός - αφού του τέλειωσαν οι μπαταρίες στ’ ακουστικά του… Αλλά δε μιλούμε για να μας ακούσει κανείς - όπως ακριβώς δεν υπάρχουμε για να μας σκοτώσει κανείς.
Άλλωστε, δεν έχω άλλον θάνατο από τις λέξεις μου. Αυτές θα με σκοτώσουν, μόλις διαπιστώσουν πως δεν θα έχω πια φωνή, να τις ξαναγεννήσει, κι ούτε μαμμή ψυχή, για να τις ξεγεννήσει.
