Αφηγούμαι ιστορίες. Αλλάζω ταχύτητες στη γλώσσα αναλόγως τη μορφολογία του εδάφους της σιωπής που διασχίζω. Κάθε διαδρομή των λέξεων, μια στάση της πράξης. Διεκδικώ το λιγοστό μου οξυγόνο κάτω από έναν κατεδαφισμένο ουρανό. Ο χρόνος ξεδιπλώνεται προς τα πίσω - όλα τ’ απορροφά ένα παρατεταμένο χτες. Η αθανασία είναι η παγίδα των ποιητών κι η ζωή η πρωθύστερη απελευθέρωσή τους. Ευτυχώς που η ποίηση βρίσκεται κι εκτός ποιημάτων. Όπως κι οι αξίες μακριά από την αναγνώρισή τους.
Νόμπελ σιωπής δεν απονεμήθηκε και φέτος - δεν είναι που δεν υπάρχει, μα που έχει τόσα πολλά να πει η ματαιοδοξία.
