Φιλώ τον ήλιο σταυρωτά

Το σύμπαν δε με συμπονεί
κι ούτε ο Θεός με θέλει.
Σκόνη σηκώνεται πυκνή -
φεύγουν οι άγγελοι αγέλη.

Το βράδυ αφήνω ανοιχτά -
δε συγκινώ ούτε κλέφτη.
Γυαλίζω τα μεσάνυχτα
και φτύνω τον καθρέφτη.

Φίλος την πόρτα δεν κτυπά
κι ούτε κανείς μ’ έχει καλέσει.
Κι ο έρωτας δε με ρωτά
αν να ’μαι άρρωστος μ’ αρέσει.

Μες στη χαρά είμαι στυφός,
παιδάκι που δεν παίζει.
Σαν Χάροντας που ’ναι σκυφτός
σ’ ένα γιορτής τραπέζι.

Είναι τα χείλη μου καυτά
κι ο λόγος λάβα ρέει.
Φιλώ τον ήλιο σταυρωτά
και το φιλί τον καίει.