Συγγνώμη που σε αγαπώ

Οι νύχτες φέγγουν τα παλιά
κι οι μέρες κρύβουνε τα νέα.
Από της μνήμης τη σπηλιά
πώς να ’χεις προς το μέλλον θέα;

Πεινούν τα μάτια να σε δουν
διψούν τα χέρια να σ’ αγγίξουν
κι οι άνεμοι συνωμοτούν
επάνω σου πώς να με ρίξουν.

Συγγνώμη που σε αγαπώ
που ζω για σένα να πεθαίνω
και όσες σιωπές μου θα σου πω
συγγνώμη που δεν τις σωπαίνω.

Δονείται ο κόσμος μου κρυφά
ηφαίστεια χύνουνε τη λάβα
ο νους την άβυσσο αψηφά
και πίσω του τη σέρνει σκλάβα.

Μέσα σε δρόμους αδειανούς
σε αγκαλιές μέσα γεμάτες
ενώνω γη με ουρανούς
και τις αλήθειες με αυταπάτες.