Απέσβετο και λάλον ύδωρ

Νερό δε βγαίνει απ’ την πηγή
τα χείλη έχουνε στεγνώσει.
Στον ουρανό δε λέει η γη
τα μάτια ακόμη να σηκώσει.

Ζω στης σιωπής σου την ηχώ
μα κάθε νύχτα περιμένω
να τρέξει μέσα μου, ιχώρ,
το αίνιγμά σου φωτισμένο.

Μου φαίνεται όλη η Αττική
γλυπτό που σκάλισε ο Φειδίας,
όμως το μέλλον κατοικεί
νεκρό στο στόμα της Πυθίας.

Κυλούν οι λέξεις ποταμός -
πνίγεται μέσα τους ο ρήτωρ.
Μα ο τελευταίος σου χρησμός:
«απέσβετο και λάλον ύδωρ».