Άρχισε βροχή να πέφτει

Άρχισε βροχή να πέφτει
κι ο αέρας σιναχώθηκε.
Η ζωή μου, ένα ξέφτι
που από πάνω μου ξηλώθηκε.

Πέφτουνε χοντρές σταγόνες,
τα παράθυρα άγρια δέρνονται
και στο βάζο δυο ανεμώνες
που τις ξέχασα, μαραίνονται.

Βγήκα έξω ν’ ανασάνω,
μούσκεμα όλα μου αρέσουνε.
Με τα μάτια προς τα πάνω
και χωρίς να τρεμοπαίζουνε.

Κάτω από δυο ομπρέλες
ένας έρωτας ποτίζεται
και μπροστά από δυο κοπέλες
κάποιος πέφτει και τσακίζεται.

Εσύ τρέχεις, σε κοιτάω -
σταματάς, σα να ενοχλήθηκες.
“Πώς πεθαίνεις;” σε ρωτάω.
“Βιαστικά!” , μου αποκρίθηκες.

Βιαστικά περνούν τ’ αμάξια,
στους πεζούς τη λάσπη ρίχνουνε.
Τούτης της βρομιάς αντάξια
τη ζωή μας άλλοι κρίνουνε.

Θε μου, ας γυρίσω σπίτι
την κουζίνα να επισκέπτομαι
και μπροστά στο νεροχύτη
να ξερνάω ό,τι σκέπτομαι...