Βρέχει μα ακόμα σ’ αγαπώ

Πιάνει ξανά να ψιχαλίζει
με τη βροχή γίνομαι ταίρι,
κάτι μου σιγοψιθυρίζει -
μονάχα αυτή καλά με ξέρει.

Θυμάται, κάποτε μας είδε
μαζί από κάτω της να περπατάμε.
Ξάφνου σταμάτησε και πήγε
μακριά, να μην τηνε πατάμε.

Μέρες με ήλιο ακολουθήσαν
ξέχασα ομπρέλα να κρατώ.
Μα όταν τα μάτια μου δακρύσαν
είδα το κόσμο βροχερό.

Τώρα ειν’ εδώ και μου μιλάει,
λέει να μη σε ξαναδώ.
Τώρα, αστράφτει και βροντάει.
Βρέχει, μ’ ακόμα σ’ αγαπώ.

Στάζει και απ’ τα δυο μανίκια
πέφτει λες και με προσκυνεί.
Παίζει κρουστά με τα χαλίκια
και τ’ όνομα σου αντηχεί.

Θα ’θελα πάνω σε μια στάλα
ν’ ανέβω και να κρατηθώ.
Να ’κανα τις σταγόνες σκάλα
για να σε δω κι ας τσακιστώ.