Του τίποτε όλα φτυστά

Τα μάτια αδιάφορα κοιτάνε
τα χείλη μένουν σφραγιστά
τα χέρια κάτι δεν κρατάνε
του Τίποτε όλα είναι φτυστά.

Το σώμα σώμα πια δε θέλει
ο κόσμος φεύγει μακριά
με μια διάθεση κουρέλι
και μια ζωή ήδη γριά.

Οι νύχτες όνειρα δεν έχουν
οι μέρες άδειες από φως
και όσα φαίνεται ν’ αντέχουν
ποτέ δε μάθαν τι και πώς.

Αφήνω πίσω μου εικόνες
μπροστά μού νεύει το κενό
του κόσμου σπάνε οι κολώνες
νωθρός τα ερείπια περνώ.