Στου νησιού το λευκό καλντερίμι

Στου νησιού το λευκό καλντερίμι
τα ποδήλατα δυο κοριτσιών
τους τροχούς τους χαρίζουν στη μνήμη
και πετάλια στα πόδια γριών.

Πώς αστράφτει στο νου το τιμόνι
πώς ο δρόμος εγίνη ουρανός
πώς ο ήλιος τα μάτια θαμπώνει
και δεν βλέπουνε πίσω και μπρος...

Κοριτσίστικα γέλια ή αηδόνια;...
με κορδέλες μακριές στα μαλλιά
τα φουστάνια ανεμίζουν στα χρόνια
και ζητούνε μιας μάνας ματιά.

Κυνηγούνε το ένα το άλλο
τα κουδούνια συνέχεια χτυπούν
τις ακτίνες τους σ’ άστρο μεγάλο
τις χαρίζουν εντός του να μπουν.

Στου νησιού το λευκό καλντερίμι
δύο φέρετρα έχουν στηθεί
και η θάλασσα βρέχει τη μνήμη
να ’ναι αυτή το δικό τους νησί.