Κάπως έτσι οι διακοπές μου ξεκινούν

Καίγονται οι ανεμιστήρες
έρχονται-πηγαίνουν μπίρες
για δροσιά.
Στάζεις φως το καλοκαίρι
πού να βρεις το μεσημέρι
μια σκιά;...

Ένα έγκαυμα που τσούζει
δέρμα κόκκινο καρπούζι
πυρκαγιά.
Μία πόλη που αδειάζει
μες στον Αύγουστο γιορτάζει
η Παναγιά.

Παίζει ο Πάνας το σουραύλι
μα οι γείτονες το τάβλι
προσκυνούν.
“Πού να πάμε φέτος, πες μου...”
κάπως έτσι οι διακοπές μου
ξεκινούν.

Ψάθες, πετονιές, μπικίνι,
ίσα χώρεσαν και κλείνει
το πορτ-μπαγκάζ.
Μα σε ξέχασα - ντροπή μου! -
σε ποιο σ’ έχωσα, ζωή μου ,
σακ βουαγιάζ...

Πίσω, η άσφαλτος που βράζει,
μπρος, το κύμα που σ’ αρπάζει
απ’ τη στεριά.
Στων ψαράδων τα ξενύχτια
σπαρταράει μέσα στα δίχτυα
η ξαστεριά.

Ζέστες που θα παραμείνουν
μέχρι οι μέρες μας να γίνουν
βροχερές.
Οι άνθρωποι χαλιά θα στρώσουν
οι ζωές τους μην κρυώσουν
οι ψυχρές.