Το καναρίνι

Είναι μέσα στο κλουβί
κι όλη μέρα τρώει - πίνει.
Κελαηδά κι εμείς βουβοί
ν’ ακουστεί το καναρίνι.

Μας ξυπνάει το πρωί
πριν ο ήλιος ν’ ανατείλει
κι απ’ τη λίγη του πνοή
τρέμει η φλόγα στο καντήλι.

Καναβούρι και νεράκι
και δεν έχει άλλες δουλειές.
Από κάτω του χαλάκι
στρώνουνε οι κουτσουλιές.

Στα κλαδιά τα πλαστικά
πώς το ράμφος του χτυπάει
και της ώρας τα λεπτά
τα μετράμε όπως πετάει.

Το κορμί μου ριγωτό
απ’ τα κάγκελα ιδωμένο.
Και μ’ αφέλεια σας ρωτώ:
να ’ναι αυτό φυλακισμένο;...

Καναβούρι και νεράκι
τόσο μόνο του αρκεί.
Να ’μουνα καναρινάκι
ν’ άλλαζα έτσι φυλακή…