Ναυάγιο ο κόσμος και γλιστρούν τα δάχτυλα στο πιάνο
του καρχαρία το φτερό την παρτιτούρα σκίζει
τα μάτια κλείνεις, χάνεσαι με το στερνό σου νάνο
λες κι ο αυλός του αληθινά, Θάνο, σε νανουρίζει.
Δε βλέπεις πουθενά στεριά και η ψυχή σου ιδρώνει
μιαν αυτοσχέδια έφτιαξαν οι νότες σου σχεδία
κι αν καθαρά τα χέρια σου, πάντα θα σε λερώνει
κατράμι ο μαύρος ναυτικός στίχος του Καββαδία.
Κι αν σφίγγει γύρω σου κλοιός το βλέμμα των αρχόντων,
εσύ κοιτάς τις απαλές γραμμές των οριζόντων.
Σ’ αυτό το θέατρο σκιών και μιας θαμπής οθόνης
δεν περιμένεις τίποτε, κι όμως όλα τα δίνεις.
Τις νύχτες που κυκλοφορείς, τα μάτια χαμηλώνεις
σα τον Αρθούρο σκοτεινός, σαν Άμλετ της σελήνης.
Της Σαλονίκης κάποτε σε φέγγανε τα φώτα
κι ένα μαχαίρι ατσάλινο ακόμα σε σκαλίζει.
Τ’ ανεμολόγια αλλάξανε, μα εσύ στην ίδια ρότα ·
όταν τελειώνει η μουσική, σαν δάκρυ ξαναρχίζει.
Κι αν φτάσει το ταξίδι σου μια μέρα στο χαμό του
θα ’χεις στο στήθος φυλαχτό ένα σταυρό, του Νότου.
*Η "Ωδή στο Θάνο Μικρούτσικο" γράφτηκε μέσα στο 2011, αφού παρακολούθησα τη συγκεκριμένη συγκλονιστική ερμηνεία του μουσικοσυνθέτη στην τηλεόραση. Ειδικά από το 6.οο΄ -με αποκορύφωμα από το 7.58΄ και μετά- ο Θάνος Μικρούτσικος δείχνει να έχει βρεθεί σε πρωτόγνωρη κατάσταση... Μα κι η εισαγωγή στο κομμάτι είναι εκπληκτική. Αξίζει να το παρακολουθήσετε από την αρχή ως το τέλος...
