το ταβάνι της αγάπης μου δε σ’ άφηνε να πάρεις ύψος
ήσουν αδύναμη σαν φλόγα που τρεμοσβήνει από φόβο
μήπως κουράσει τον άνεμο
τα μάτια κάτω το σώμα βυθισμένο πιο κάτω
μόνο οι λέξεις χτύπαγαν σύννεφο
το χάδι μου στην πλάτη σου σκόνταψε πάνω σε φτερά
οι σοβάδες στους τοίχους έπεφταν απ’ την παλαιότητα
των δακρύων
στην ακτινογραφία των ματιών σου διέγνωσα σκότος
γύρισα απ’ την άλλη να μην κοιτώ πώς φεύγεις
ενώ απ’ το παράθυρο κυλούσε μέσα νωθρό
αρρωστημένο το ρυάκι του απογεύματος.
Έπειτα στο δρόμo
ήθελα να χωρίσω
όλα τα χείλη των ερωτευμένων
που διαλαλούσαν
αναιδέστατα
τη ζωή.
