Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Πουθενά δεν είσαι

Μαζεύτηκαν από πάνω μου όλα τ’ άστρα
και μ’ έραναν με σκοτάδι.

Πουθενά δεν είσαι

σαλπάρει η Σαλαμίνα για τ’ ανοιχτά του φεγγαριού
σαλπίζει ο άνεμος το σιωπητήριο της θάλασσας
σαλτάρουν οι νότες απ’ τον πέμπτο
του πενταγράμμου

πουθενά δεν είσαι

σκίζεται ο καιρός για να περάσει η μνήμη
σκοράρει το Μηδέν στο τέρμα του Ενός
σκουντουφλά ο άγγελος πάνω στις κλειστές του φτερούγες
κι ο θεός τριγυρνά ανάμεσα στις λέξεις σου
απελπισμένος που δεν υπάρχει

πουθενά

δεν είσαι μέσα στο ποίημα αυτό
που μαστιγώνει τις σιωπές του
για να κραυγάσει η αγάπη.

(Μου ’γινε η Άνοιξη ανοιχτή πληγή
που βιάζομαι να κλείσω.)