αιμορραγούν χρυσάφι
απ’ τις στοές του ήλιου εξορυγμένο
απ’ τις φυλές των φύλλων διυλισμένο
χρυσός ατόφιος εικοσιτεσσάρων αντίο
χωρίς προσμείξεις μυξιάρικης αθανασίας
χτυπημένος στο μαλακό μέταλλο του έρωτα
με όλα τα πιστοποιητικά δάκρυα γνησιότητας
Μη φοβάσαι τα μάτια μου που κιτρίνισαν
εκρήξεις φωτός που εκτινάσσουν πίδακες βλέμματος είναι
οι νοσοκόμες σαν παθιασμένοι χρυσοθήρες
κυνηγούν τις φλέβες μου
φλέβες χρυσού, βλέπεις
όμως εσύ μη φοβάσαι
και μίλα μου
είναι ψέμα πως κι η σιωπή είναι χρυσός
ένα ανθρακωρυχείο που μας καταπλάκωσε είναι
όταν σωπαίνουμε δες
πώς πέφτει χώμα στο πρόσωπό μου
όταν σωπαίνουμε άκου
πώς τραυλίζει sos το φεγγάρι
- και το φεγγάρι κίτρινο είναι γιατί το πήρα μαξιλάρι -
μίλα μου λοιπόν ν’ ανασυρθώ στο φως
θέλω ν’ αστράφτω μέχρι να με ξετρυπώσει
το γεωτρύπανο του θανάτου.
