Αμφίβια ζωή

Όταν στα έξι βήματα στήσανε το Μηδέν
η ευστοχία της σφαίρας μας κατακύρωσε στην ύπαρξη.
Στη δημοπρασία για την ευτυχία
κανείς δεν πρόσφερε
κάτι περισσότερο
από ένα χρηματοκιβώτιο πτωχευμένων ερώτων
κάτι λιγότερο
από ένα κλωνί έκπτωτου βασιλικού
κι ο θρόνος και το στέμμα στη βροχή να γυαλίζουνε τόσο
για να καθρεπτίζουν τις αλυσίδες τους οι αισθήσεις.
Στα τούνελ της ψυχής σκάβοντας προχωρούσαν
ενδοφλέβια ολοένα οι ποιητές - ξέπνοοι ριφιφήδες δακρύων -
κι όλες οι μπουκάλες οξυγόνου
για τους φιλάσθενους πνεύμονες της Σιωπής.

Παράφορα τσαλακώσαμε το αίμα μας
για να χωρέσει μες στις στενές μας φλέβες.

Μήτε να ουρλιάζουμε μήτε να κλαίμε -
το μαντίλι δεν αφαιρεί το πλαγκτόν που θ’ αφήσει
η αμφίβια ζωή κάτω απ’ τα μάτια μας.