Απ’ το καμένο χθες

Αίμα
μέσα στις φλέβες κόκκινο κυκλοφορεί
το βασίλεμά μας -
δύση που αρκεί μια ξυραφιά τα σύννεφά της να σκίσει
για να την απολαύσουμε.

Δε μιλώ γι’ αυτόχειρες
αλλά για μια κηλίδα ήλιου πάνω στο τραπέζι
που ένα πρωί, στάμπα μου φάνηκε άγνωστου υγρού
κι έσυρα το δάχτυλό μου να τη σκουπίσω…

Ούτε μιλώ και σκέφτομαι πρωτότυπα ˙
μου αρκούν τα δελτία καιρού σαν προμηνύουν καταιγίδες αυτονόητες
έτσι κι αλλιώς, κάθε μέρα η στάχτη έρχεται
σαν γκρίζο χιόνι απ’ το καμένο χθες.