Πρόγονος κι απόγονός μου, το Τίποτα

Ό,τι μας λείπει, θα ’ρθεί κάποτε
να διαμαντώσει τη στάχτη μας.
Δε θα μας λυπηθεί το βλέμμα - θα μας τρυπήσει.
Δε θα μας λυπηθεί ο αέρας - θα μας σκορπίσει.
Ας λυπηθούνε τουλάχιστον τ’ άλλα.
Ποια άλλα;…

Γενιές παπουτσιών ξοδεμένες
σε δρόμους που δε μας λύναν κανένα πρόβλημα, παρεκτός
τα κορδόνια μας
έρωτες της μιας μέρας χασμουρητά της « καλημέρας »
χθες ο Ιάσονας στη λαϊκή πουλούσε το χρυσόμαλλο δέρας
στρατιές θεών που επέλασαν σε θνητά κεφάλια με κέρδος εφήμερο
την αθανασία,
φαμίλιες κράτη ο κόσμος της γης η κακοσμία στη μασχάλη
του σύμπαντος…
Όπου κενό το ανακαινίσαμε
κι όποιες ανοησίες τις νοηματοδοτήσαμε
μέχρι και τον αέρα φέραμε σε δύσπνοια
σκονίσαμε τη σκόνη
με την αφή μας
σκοτώσαμε τον ουρανό και στην κηδεία δείχναμε συννεφιασμένοι…
Ζωγραφιστήκαμε στο πουθενά κι αυτόν τον πίνακα
χάρισε ο Θεός στο Διάβολο για να τρομάξει!

Ποια άλλα;
Ραγισματιές ρίγη γραμμών ρυάκια του χρόνου
ρ υ τ ί δ ε ς, όπως και να σας πω δε θ’ αποφύγω τη σιωπή
που στο τέλος πάντοτε επιβάλλετε…
Ανθρώπων γενιές και γενιές ηλεκτρόπληκτες
από ρεύμα τάσεως υψηλής
απ’ τις γεννήτριες του Θανάτου -
ποτέ δεν παθαίνει ένα μπλακ - άουτ η ΔΕΗ του Άδη;…

Πάντως στα νεκροταφεία βλέπω συχνά σβηστά κανδήλια…