Ανορθόδακροι

Στην έδρα της νύχτας τα γυαλιά του ακούμπησε φιλόλογος
άνεμος
που όταν φυσά με προσωδία μιλούνε τα φύλλα των δέντρων
και στη θάλασσα γράφει ένα κύμα
μικρή περισπωμένη του φλοίσβου...
Κάτω απ’ το φαγωμένο βράχο του φωνήεντος
κολλά τα πλοκάμια του ο λυγμός -
τις στιγμές της σιωπής που τα νερά τραβιούνται ίσως τον δεις
αφού τα λόγια ήταν πάντοτε οι μυωπικοί φακοί των σκέψεων.
Στην ορθογραφία των ματιών μας είμαστε μάλλον ανορθόδακροι.
Απ’ το αναγνωστικό των σύννεφων
καρτερούμε να ξεκολλήσουν τα γράμματα
άτακτα πέφτοντας σταγόνες βροχής · οι ασυνταξίες της θλίψης.
Δες! Αυτό το θήτα που κυλά πάνω στο τζάμι του παράθυρου
ήταν το τελικό σίγμα κάποιας ψευδής αλήθειας.