Τα άπλυτα του πλήθους

Άνθρωποι σταματημένοι κάτω απ’ το μικροσκόπιο, μεγεθυσμένοι στις μικρότητές τους, οξειδωμένοι από τις ίδιες τις αναπνοές τους, απόβλητοι του Παράδεισου σαν πέτρες απ’ την ουρήθρα του Θεού, άνθρωποι από ανακυκλωμένες σερβιέτες της Εύας, μεταλλαγμένο είδος από τα ζώα του Νώε, άνθρωποι τρίζοντες σαν το σκοινί του Ταρζάν, εφαρμοστοί της ανίας σαν το μπικίνι της Τζέην, άνθρωποι - κόμικς, καρικατούρες των πιθήκων, στο άναμμα του παροξυσμού, στην αστραπή του οργασμού και στο σκοτάδι το απόλυτο της μήτρας, άνθρωποι στα χέρια της μαμμής και από εκεί στην κούνια, στο κρεβάτι, στην κολυμβήθρα, στη στράτα, στο θρανίο, στο αυτοκίνητο, στο τανκ, στη νεκροφόρα - στο γραφείο μες στο κοστούμι τους, στη ζωή μέσα στο σάβανό τους - άνθρωποι αεικίνητοι που δεν προλαβαίνουν, άλλοτε πάλι μεταλλικοί περιμένουν, βιδώνονται μέσα στο χώμα κι αντί γι’ άνθη φτύνουνε συνδετήρες, άνθρωποι με το ακουστικό στο χέρι, με το τσιγάρο στο στόμα, με την Τι-Βί στα μάτια, με τον καφέ στο μπρίκι, με το λίπος της μέρας στο δέρμα, με το υπέρβαρο της αηδίας στη ζυγαριά, άνθρωποι του γλυκού νερού, του γλυκού του κουταλιού, λειωμένοι απ’ την πατούσα όσων τους πέρασαν, πετρωμένοι από τα βλέμματα όσων τους φτάνουν, άνθρωποι-μπανανόφλουδες της ίδιας της ευτυχίας τους, έμπειροι της αφέλειας αλλά πρωτάρηδες στο κάθε τέλος, άνθρωποι χλομοί, πουδραρισμένοι με τις μαύρες σκέψεις τους, ρατσιστές από καταβολής χιονιού, άνθρωποι-κάτοχοι ταυτοτήτων, διαβατηρίων, εκλογικών βιβλιαρίων, βιβλιαρίων τραπέζης, πτυχίων, πιστοποιητικών γεννήσεως και γάμου - όμως ποτέ και του θανάτου τους - με τίτλους κατοχής του φεγγαριού αλλά κι ακτήμονες του ήλιου, δικαιούχοι ενσήμων, μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, δικαιούχοι και των τάφων τους, ενδεείς εκπλήξεων, αδαείς θαυμάτων, θηράματα θυρών - θύρα οικίας, θύρα σχολείου, θύρα δουλειάς, θύρα νοσοκομείου, θύρα και νεκροταφείου - γι’ αυτό εκπαραθυρωμένοι κι από τα τσίρκα - άνθρωποι με το μέτρο, υπέρμετρα μέτριοι, απείρως μηδαμινοί, απίστευτα προβλέψιμοι, σερβιτόροι των αισθήσεών τους, δυνατοί αχθοφόροι των αδυναμιών τους, αμασκάρευτοι υποκριτές των εαυτών τους, αιωνίως ξενοδόχοι των καλών στιγμών τους, άνθρωποι - εφιάλτες ακόμη και για τον ύπνο του Διαβόλου,
άνθρωποι, άνθρωποι, άνθρωποι…με απανθρακωμένη ανθρωπιά, γκρίζες μουντζούρες στη σταχτοθήκη που πετάει τις τελειωμένες γόπες της η Ιστορία!