Ο έρωτας...

δεν είναι
ροζέ αρκουδάκια και καρδούλες μαξιλάρια
για μαλακές παρειές νεάνιδος
δε μυρίζει τριαντάφυλλο
δε λικνίζεται πάνω σε τραπέζια
δεν ποζάρει στα φλας
δε χαμογελά στις 14 Φλεβάρη
δε φωλιάζει σε φωτεινές οθόνες
δε δέχεται ευχές που τον περιορίζουν σε χρόνια
ο έρωτας
υπάρχει στην έλλειψή του κυρίως
μεθά απ’ τις πληγές του ρουφώντας το δηλητήριο
ουρλιάζει αθανασία σε σκοτεινά δωμάτια
μέσα σε φθαρτά σώματα
χορεύει τανγκό με την ξαναναμμένη μοναξιά
ξενυχιάζοντάς την
πετά αγκάθια στην πίστα της πίστης
ξεσκίζοντας ανθισμένα πρόσωπα
γυρνά ξημερώματα αναμαλλιασμένος
μετά από καβγά με το Xρόνο
και μας παίρνει αγκαλιά χαϊδεύοντας τις αλυσίδες
που μας δένουν μαζί του.