Της διαδήλωσης

Τα μεγάφωνα που σ’ ανασύρουν απ’ το μετρό στο φως
οι πολύχρωμες στάμπες του πλήθους
τ’ αδειανά σημεία ένα χαμένο στοίχημα
οι προκηρύξεις στην άσφαλτο πατημένες κραυγές

τα παραπάνω ρέστα που ομολογείς κι επιστρέφεις
το άδειο μπουκάλι στο διψασμένο χέρι
η σκιά το ευεργέτημα των κτηρίων

η διπλωμένη εφημερίδα με τις τσαλακωμένες λέξεις
το αργό ξετύλιγμα της πορείας
η φωνή που αδειάζει την ντροπή της στον αέρα

τ’ αόρατα μάτια που μας παρακολουθούν
η αλλαγή των τσολιάδων
και της Βουλής η ακλόνητη θέση
οι τρίχες στη μύτη του Ματατζή

το μέλλον σαν κόντρα αεράκι σε πανό υψωμένο
το μαύρο πάνω απ’ τα κεφάλια όλων μας
κι ο ήλιος ψηλότερα για να μας καταδίδει

μα προπαντός
του φουστανιού της οι πτυχές στις 12:46΄