Κι εσύ, Εγώ υπόγειο

Πώς περνάει ένα σπίτι από πένθος σε πένθος;
Ποιος θα πατήσει το πατάκι του τελευταίος;
Ο ένας να στηρίζει τον άλλο, λες,
μα εφάπτουν τις ράχες τους μόνο βιβλία…
Τα έπιπλα σε μετακομίζουν στο ακίνητο παρελθόν
καθρέφτες καλογυαλισμένοι σου κρύβουν τους νεκρούς
καθρέφτες κακοαναθρεμμένοι σ’ αυτούς σε φανερώνουν.
Πίσω απ’ την πλάτη σου ανέκφραστος ο πατέρας
σε ακολουθεί
σειρά σου να τον κλειδώσεις εσύ τώρα στην αποθήκη
σκάνε ανεξήγητα τα λάστιχα των ποδηλάτων
χαλά ο ιστός της αράχνης στο πέρασμά σου
αγγίγματα απαλά μιας κατεδάφισης
δε βαριέσαι
θα βρει κάπου αλλού να στήσει την ενέδρα του
το δάκρυ
μες στην πανσέληνο του φακού σου φέγγεις και φεύγεις.

Κι εσύ, Εγώ υπόγειο,
με τον αέρα του ιδιοκτήτη
σταμάτα να χτυπάς οκτάωρα καθαριότητας
σε σπίτι που είναι βουλιαγμένο
στους ρύπους του ρολογιού…