Τάχα τυχαία

Είχε το πράσινο φουντώσει απ’ τα φιλιά μας
και μια κορφούλα θέλω καψαλισμένη έπεφτε γύρω μας
χνούδια από χάδια κλέφτες φύσαγα πάνω σου
οι φοίνικες τρυπούσανε τον ουρανό
κι έσταζε άνοιξη απ’ τα μάτια σου
στα αιωνόβια πλατάνια βγάζαν τη γλώσσα οι στιγμές μας
κι η χλόη πότιζε με ησυχία τα βήματά μας
έτριζαν πόθο τα παγκάκια για τους ίσκιους μας
μια ζάλη χρώματα
μας γυροφέρναν τα παρτέρια
και για να κρατηθούμε
έγειρε προς τον κήπο σπλαχνικά
το καφενεδάκι που καθήσαμε τάχα τυχαία.