Δ.Ε.Σολδάτου, ΠΡΟ ΜΕΛΕΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ

Κι η ποίηση τι άλλο μπορεί να είναι
παρά ο τρόπος να μελετούμε τις στάχτες μας
πριν ακόμα καούμε;

Ι. Ν. Κυριαζής

Από την κόλαση γυρνάς που άνθρωπο την λένε
μ’ ένα σακί ποιήματα και ξεσκισμένες σάρκες.
Τα μουσκεμένα της μαλλιά σαν δάκρυα σε καίνε –
γέμισε η μνήμη μνήματα κι η σκέψη σου με νάρκες.

Τ’ άσπιλα πέπλα των θεών τα είδες στο παζάρι,
των πρωτογόνων τις σπηλιές στις σύγχρονες οικίες.
Σε πρωτεΐνες πάμφτωχο το βρήκες το φεγγάρι
σαν θρυμματίστηκε το φως στις πολυκατοικίες.

Τα λόγια μας, από σιωπή παιδιά ορφανεμένα
και πικραντίο φιλύδρηλο. Ζωή: σπυρί της άμμου,
κούραση του αδοκίμαστου – και τα δοκιμασμένα
ένα φυρόμυαλο κερί, κυρτό, σβησμένο χάμου…

Σιωπή, κλειδί της πόρτας σου, κι ολολυγμός πλοκάμι.
Ποια έρημος σε ξεδιψά, ποια λίμνη σε στερεύει;
Ποια λέξη-ασημόφυλλο την πήρε το ποτάμι;
Πού στέκει ένας ποιητής που για έρωτα θνητεύει;

Πώς μαρτυριέται απ’ το πολύ σκοτάδι της η αλήθεια!
Αστέρες καρκινώματα φέγγουν απ’ τους αιθέρες.
Κι αν έζησες εξόριστος μέσα στα παραμύθια,
σε μια στροφή αλλάξανε απότομα οι μέρες…

Τίποτα πια για να γνοιαστείς, τίποτα ν’ αγαπήσεις,
ούτε να ζήσεις τίποτα, ούτε να νιώσεις κάτι…
Τίποτα πια για να πιαστείς, τίποτα για να φτύσεις,
και το μαστίγιο του Θεού στου ονείρου σου την πλάτη.

Σίγησε το Αρχιπέλαγος που απάγγελνε Ελύτη,
ξέβαψε το ανεξίτηλο το τρίτο σου το χέρι
και διάλεξε της μοναξιάς τα τρίσβαθα για σκήτη
ν’ αναπαυθεί, σαν βούλιαξε, η Κίχλη του Σεφέρη.

Την θάλασσα του πόνου μας ποιος θα την εξαντλήσει;
Πυρπολημένος ο καιρός! Ατμοί! Σκόνη απ’ την Τροία…
Σαν χώμα που το φέρετρο παιδιού πάει να διαλύσει,
πέφτει βαριά - βαριά η βροχή πάνω στην πολιτεία…

Κυλά απαλά, πολύ απαλά του Αχέροντα το ρέμα
και πνίγεσαι γαλήνια σ’ ονειροκαταρράκτες…
Ο κόσμος Δυσαγγέλιο κι Ερωτοκτόνο ψέμα,
δίχως φιληδονοφωλιές και Ηλιοφεγγαράτες.

Η ποίηση για να σε πιει, σ’ είχε η ζωή σου στείψει.
Γεννιέσαι από σύμπτωση, πεθαίνεις από τύχη.
Σαν μακρινοί σου συγγενείς, χωρίς να νιώθουν θλίψη,
μες στην βροχή σκορπίσανε κι οι τελευταίοι στίχοι…

___________

Συντέθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου ( 2000 – 2009 )
από αποσυντεθειμένους στίχους του Ι. Ν. Κυριαζή.