Στις 12 Σεπτεμβρίου 1973 ο τραγουδιστής και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Χιλής Victor Jara συνελήφθη, μαζί με χιλιάδες άλλους, και μεταφέρθηκε στο στάδιο της Χιλής (μετονομάστηκε σε Estadio Víctor Jara, το Σεπτέμβριο του 2003). Στις ημέρες που ακολούθησαν, πολλοί από αυτούς κρατήθηκαν στο στάδιο, βασανίστηκαν και σκοτώθηκαν εκεί από τις στρατιωτικές δυνάμεις. Ο Jara επανειλημμένως ξυλοκοπήθηκε και βασανίστηκε. Έσπασαν τα χέρια του, όπως και τα πλευρά του. Πολιτικοί κρατούμενοι επιβεβαίωσαν ότι οι βασανιστές του χλευαστικά του πρότειναν να παίξει κιθάρα για αυτούς, όπως ο ίδιος ήταν στο έδαφος με σπασμένα χέρια. Προκλητικά τότε εκείνος , τραγούδησε μέρος του "Venceremos". Μετά από περαιτέρω ξυλοδαρμούς και παίζοντας ρώσικη ρουλέτα οι χουντικοί του Πινοσέτ πάνω στο κεφάλι του(44 σφαίρες ανιχνεύθηκαν πάνω στο σώμα του),δολοφονήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 1973.
πηγή: wikipedia
Κι εδώ το καλλιτεχνικό του Μανιφέστο:
Yo no canto por cantar
ni por tener buena voz
canto porque la guitarra
tiene sentido y razon,
tiene corazon de tierra
y alas de palomita,
es como el agua bendita
santigua glorias y penas,
aqui se encajo mi canto
como dijera Violeta
guitarra trabajadora
con olor a primavera.
Que no es guitarra de ricos
ni cosa que se parezca
mi canto es de los andamios
para alcanzar las estrellas,
que el canto tiene sentido
cuando palpita en las venas
del que morira cantando
las verdades verdaderas,
no las lisonjas fugaces
ni las famas extranjeras
sino el canto de una alondra
hasta el fondo de la tierra.
Ahi donde llega todo
y donde todo comienza
canto que ha sido valiente
siempre sera cancion nueva.
Δεν τραγουδώ για να τραγουδήσω
ούτε επειδή έχω ωραία φωνή
τραγουδώ γιατί η κιθάρα μου έχει λογική και δίκιο
έχει γήινη ψυχή
και φτερά μικρού περιστεριού
μοιάζει με τ' αγιασμένο νερό
που ευλογεί τη δόξα και τον κόπο
εδώ φωλιάζει το τραγούδι μου
όπως θα 'λεγε η Βιολέτα
κιθάρα μου εργατική
σαν ανοιξιάτικο άρωμα
γιατί δεν είναι κιθάρα των πλουσίων
ούτε κάτι προσποιητό
το τραγούδι μου είναι σα σκαλωσιά
για ν' αγγίξεις τ' αστέρια
γιατί αποκτά νόημα
καθώς πάλλεται στις φλέβες
αυτών που θα πεθάνουν τραγουδώντας
τις πιο αληθινές αλήθειες
όχι τις απατηλές κολακείες
ουτε τις ξενόφερτες δόξες
είναι μόνο ένα τραγούδι που φτάνει ως τα έγκατα της γης
αυτό όπου τα πάντα επιστρέφουν
κι απ' όπου τα πάντα αρχίζουν
τραγούδι πάντοτε ισχυρό
παντοτινά καινούργιο
μεταγραφή: Αθανασία Ρίμη
Ακούστε και το κομμάτι του Μάνου Λοΐζου σε στίχους της Δώρας Σιτζάνη "Κι αν είμαι ροκ", όπου περιέχεται το τετράστιχο:
"Κι αν με ρημάξανε χίλια νυστέρια
μ' ένα φτερό τρελό μοναδικό
στου Victor Jara πετάω τ' αστέρια
μες στ' αεράκι το εξωτικό..."
*«Η σιωπή και οι κραυγές θα είναι το τέλος του τραγουδιού μου...»
Σ' ένα βρόμικο τσαλακωμένο χαρτί που βρήκαν στις τσέπες του νεκρού καλλιτέχνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου