Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Dragotin Kette, Στο δάσος περπατούσε…



Στο δάσος περπατούσε απάνου - κάτου,
στο δάσος μοναχός το σκοτεινό,
θλιμμένη και πικρή ήταν η καρδιά του.
Και ρώτησε ένα δέντρο, που πυκνό
τρεμόπαιζε στο φύσημα του ανέμου:
«Δέντρο, έχεις φίλους;…Δέντρο, απάντησέ μου!»

Και κείνο του απαντάει μ’ανατριχίλα:
«Ναι, φίλους έχω, μάλιστα πολλούς,
όσα τα πράσινά μου φύλλα.
Να χαίρωνται μαζύ μου θαν τ’ ακούς,
να τραγουδούν, σαν είμ’ευτυχισμένο·
και θλίβονται, σαν είμαι εγώ θλιμμένο.»

Τότε του λέει: «Με θες κι εμέ μαζί;
Είμαι πια μόνος κι άφιλος στον κόσμο…
Με θες και μένα φίλο σου, δεντρί;»

Τα φύλλα ανατριχιάσαν άνου-κάτου,
και γέρνοντας το δέντρο προς τη γη,
τον χάιδεψε αλαφρά με τα κλαδιά του….
Τον πήρε μες στα μπράτσα τα γερά του.
Κανείς δε θαν τον πη πια τώρα μόνο
που κρέμεται στο δέντρο από ‘ναν κλώνο.

Μετάφρ. Αιμιλία Στεφ. Δάφνη

Αντιγραφή από τη Νέα Εστία ,τεύχος 252 , 1937

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου