Αισχύλου αποσπάσματα, από χαμένα του έργα

στάζει δ' ἀνθ' ὕπνου πρὸ καρδίας μνησιπήμων πόνος
Αισχύλου Αγαμέμνων,179-180

Ποῦ δ’ ἐστὶν Ἀργοῦς ἱερὸν αὐδᾶεν ξύλον;

πού είναι τώρα το ιερό γάργαρο ξύλο της Αργούς;

ἀφρὸς βορᾶς βροτείας ἐρρύη κατὰ τὸ στόμα

αφρός βροτής σαρκός έσταζε απ’ το στόμα

λεπτοσταθήτων χλανιδίων ἐρειπίοις
θάλπουσα καὶ ψήχουσα καὶ πόνῳ πόνον
ἐκ νυκτὸς ἀλλάσσουσα τὸν καθ’ ἡμέραν.

τρίβοντας πάνω της τα ράκη των λεπτών της πέπλων
για να ζεσταθεί,άλλαζε βάρδια ο πόνος της νυχτός
με πόνο της ημέρας.

μόνος θεῶν γὰρ Θάνατος οὐ δώρων ἐρᾷ·
οὐδ’ ἂν τι θύων οὐδ’ ἐπισπένδων ἄνοις,
οὐ βωμός ἐστιν οὐδὲ παιωνίζεται·
μόνου δὲ Πειθὼ δαιμόνων ἀποστατεῖ.

απ’ τους αθάνατους μόνον ο Θάνατος δεν αγαπά τα δώρα·
ούτε θυσίες και σπονδές, ούτε βωμοί, τραγούδια·
μόνο απ’ αυτόν απομακρύνεται η Πειθώ.

καὶ διὰ πνευμόνων
θερμὸν ἄησιν ὕπνον.

και στα πνευμόνια ανάσαινε
πυρετωμένο ύπνο

ἐκ πηλοπλάστου σπέρματος θνητὴ γυνὴ

από πήλινο σπέρμα πλασμένη θνητή γυναίκα

…ταῖς δυσίν σιαγόσιν
φυσῶν κυκῶ θάλασσαν.

τα σαγόνια μου ανοίγοντας
και φυσώντας, αναδεύω τη θάλασσα.

θάρσει· πόνου γὰρ τἂκρον οὐκ ἔχει χρόνον.

κουράγιο· γιατί η κορφή του πόνου γρήγορα καταρρέει.

ἀλλ’ οὔτε πολλὰ τραύματ’ ἐν στέρνοις λαβὼν
θνῄσκει τις, εἰ μὴ τέρμα συντρέχει βίου,
οὔτ’ ἐν στέγῃ τις ἤμενος παρ’ ἑστίᾳ
φεύγει τὶ μᾶλλον τὸν πεπρωμένον μόρον.

μα δεν πεθαίνει κάποιος,
ούτε στη μάχη βαριά πληγωμένος,
αν η ζωή του έχει ακόμη δρόμο,
ούτε στη θαλπωρή του σπιτιού του αναπαυμένος
κρύβεται καλύτερα απ’ τη μοίρα που θα ‘ρθει.

οἳ τε στεναγμοὶ τῶν πόνων ἐρείσματα

κι οι στεναγμοί, των πόνων οι κολώνες

κάτοπτρον εἴδους χαλκὸς ἐστ’ , οἶνος δὲ νοῦ.

είναι ο χαλκός καθρέφτης της μορφής μας -
κι ο οίνος του νου.

ὁ χρήσιμ’ εἰδώς, οὐχ ὁ πόλλ’ εἰδώς, σοφός.

ο των χρησίμων κι όχι ο των πολλών ειδήμων
είναι ο νοήμων.

κυρεῖν παρασχὼν ἰταμαῖς κυσὶν ἀεροφοίτοις.

προσφέροντάς τον, λεία, στ’ αρπαχτικά σκυλιά τ’ ουρανού .

δέδοικα μῶρον κάρτα πυραύστου μόρον.

τρέμω την άμυαλη μοίρα της νυχτοπεταλούδας.

Απόδοση: Ι. Ν. Κυριαζή


Ο "μνησιπήμων πόνος" του που φώλιασε στους στίχους του Σεφέρη
τ' αρπαχτικά σκυλιά τ’ ουρανού, τα όρνια
ο "μώρος μόρος" (ανόητος θάνατος) της νυχτοπεταλούδας,
η αλλαγή βάρδιας του πόνου της μέρας με τον πόνο της νύχτας
οι στεναγμοί, ερείσματα των πόνων
η "ἐκ πηλοπλάστου σπέρματος θνητὴ γυνὴ " ...

θραύσματα ατόφιας ποίησης που μας φυτεύει στην καρδιά μέχρι και σήμερα…