Μαζί τους ξεχνούν οι νεκροί να σε πάρουν
γεμίζει ο Άδης με βλέμματα άδεια
ορμούνε οι μνήμες το νου σου να γδάρουν
τσεκούρι ο ύπνος, κομμάτια τα βράδια.
Γεμίζει ο Άδης με βλέμματα άδεια
ν’ αγγίξεις πώς θέλεις σκιές δίχως σώμα
τσεκούρι ο ύπνος, κομμάτια τα βράδια
με μέλη κομμένα σφαδάζεις στο στρώμα.
Ν’ αγγίξεις πώς θέλεις σκιές δίχως σώμα
η νύχτα τους πόθους πηδά σαν εμπόδια
με μέλη κομμένα σφαδάζεις στο στρώμα
του αίματος λάμπουν οι στάλες σαν ρόδια. . .
Η νύχτα τους πόθους πηδά σαν εμπόδια
για χρόνια θα ζήσεις σκοτώνοντας ώρες
του αίματος λάμπουν οι στάλες σαν ρόδια
κουνιέται ο Χάρος σε φλέβες-αιώρες.
Για χρόνια θα ζήσεις σκοτώνοντας ώρες
ανθρώπων ναυάγια θα δεις να σαλπάρουν
κουνιέται ο Χάρος σε φλέβες-αιώρες
μαζί τους ξεχνούν οι νεκροί να σε πάρουν.
γεμίζει ο Άδης με βλέμματα άδεια
ορμούνε οι μνήμες το νου σου να γδάρουν
τσεκούρι ο ύπνος, κομμάτια τα βράδια.
Γεμίζει ο Άδης με βλέμματα άδεια
ν’ αγγίξεις πώς θέλεις σκιές δίχως σώμα
τσεκούρι ο ύπνος, κομμάτια τα βράδια
με μέλη κομμένα σφαδάζεις στο στρώμα.
Ν’ αγγίξεις πώς θέλεις σκιές δίχως σώμα
η νύχτα τους πόθους πηδά σαν εμπόδια
με μέλη κομμένα σφαδάζεις στο στρώμα
του αίματος λάμπουν οι στάλες σαν ρόδια. . .
Η νύχτα τους πόθους πηδά σαν εμπόδια
για χρόνια θα ζήσεις σκοτώνοντας ώρες
του αίματος λάμπουν οι στάλες σαν ρόδια
κουνιέται ο Χάρος σε φλέβες-αιώρες.
Για χρόνια θα ζήσεις σκοτώνοντας ώρες
ανθρώπων ναυάγια θα δεις να σαλπάρουν
κουνιέται ο Χάρος σε φλέβες-αιώρες
μαζί τους ξεχνούν οι νεκροί να σε πάρουν.
