Κάποτε σου ’κανα καντάδα

Το γελεκάκι που φορώ
είναι, χρυσό μου, παλιωμένο.
Μέσα του δύσκολα χωρώ
κι είν’ από πίσω ξηλωμένο.

Την ανθισμένη μυγδαλιά
τώρα πια πώς να τραγουδήσω;...
Τινάζω τ’ άνθη απ’ τα μαλλιά
λευκό τον ίσκιο μου να ντύσω.

Δεν σ’ αγαπώ γιατί ’σαι ωραία
δεν σ’ αγαπώ γιατί ’σαι συ.
Με νοιάζει μόνον η κεραία
που ’χει χαλάσει της Τι-βι!

Κάποτε σου ’κανα καντάδα
μ’ ετούτα τα παλιά τραγούδια.
Σκούπες σαρώσαν την Ελλάδα
μα ξέφυγαν αυτά τα χνούδια...