Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Κυρίες της υψηλής παρα-νόησης

Πόσο μ’ αρέσουνε οι στίχοι
που ’χουν βαθύ κάτι να πούνε...
Σκιρτούν εντός μου πόθοι μύχιοι
το μακιγιάζ μου το χαλούνε.

Μ’ ένα βιβλίο δραπετεύω
από το μικροαστισμό μου.
Τανγκό με ήρωες χορεύω -
που ζουν απ’ τον ερωτισμό μου.

Πόσο μ’ αρέσει ο Κισλόφσκι-
αλλά κι ο παίδαρος εκείνος...
Πόσο τη βρίσκω με Ταρκόφσκι!...
Αλλ’ αξεπέραστος κι ο Φίνος...

Από τις πένες τις μεγάλες
έμαθα πάντα να κρατιέμαι,
να ξεσαλώνω μες στις σάλες
αφού για έξυπνη περνιέμαι.

Νερούντα, Λόρκα έχω κοντά μου
στο εξοχικό μα και στο σπίτι -
τους παίζω στα δυο δάχτυλά μου
σαν μανικιούρ και νεροχύτη.

Αχ, τα μαλλιά μου τα βαμμένα
στους συγγραφείς θα τα χαρίσω
να εμπνευστούνε απ’ τη χένα
και ό,τι θέλουν να τους στήσω...