Ταξίδια στο χρόνο

Τον κόσμο φέρνω βόλτα κι όλο ψάχνω
τα χνάρια μου γεμίσανε τη γη
ο Μάρκο Πόλο με τον Μαγγελάνο
πώς θα ’θελα να μου ’ταν οδηγοί.

Σαν πειρατής που τα πανιά του ανοίγει
και πλώρη βάζει για ένα θησαυρό
η θέρμη του ονείρου με τυλίγει
κι ας ξέρω ότι άνθρακες θα βρω.

Και θα ’χω γι’ αστρολάβο μου και χάρτη
τα μάτια σου σημαία στο κατάρτι.

Στο παρελθόν που σ’ είχα θα γυρίσω
να δώσω στη ζωή μου ένα σκοπό
το χρόνο το χαμένο να κερδίσω
κι ό,τι δε σου ’πα τότε να στο πω.

Τον ήλιο το φεγγάρι θα ρωτήσω
ποιον φέγγει το δικό σου «σ’ αγαπώ»
τον γαλαξία θα εξερευνήσω
στη μαύρη τρύπα που άνοιξες να μπω.

Κι ως τη μεγάλη έκρηξη θα φτάσω
άμα σε βρω να μην σε ξαναχάσω.