Το Δωδεκάθεο

Χρόνια χιλιάδες πέρασαν
και κάποιοι που δε γέρασαν
πάνω μας όταν σκουντουφλούνε
συγγνώμη πάντοτε ζητούνε.

Κάποιοι θεοί εξόριστοι
κυκλοφορούν αγνώριστοι.
Μες στους χιτώνες τυλιγμένοι,
από τ’ αμάξια τρομαγμένοι.

***

Κάναμε νονό το Δία
σ’ όλα τα ξενοδοχεία.
Άφησ’ η Ήρα το παλάτι
κι έγινε ψιλό αλάτι.

Ο Ερμής ζητά εργασία
μέσα στα ταχυδρομεία.
Κι ο Απόλλωνας μπουζούκι
γρατζουνάει σε κουτούκι.

Μέσα σε μία σταγόνα
πνίξαμε τον Ποσειδώνα.
Η Αφροδίτη, από μοντέλο,
καταλήγει σε μπορντέλο.

Η Αθηνά μες στα σχολεία
ζει ως γλαύκα στα βιβλία.
Και ο Άρης σε στρατώνα
αίμα φτύνει απ’ τα καψόνια.

Στην Πεντέλη ξεχασμένος
και ο Ήφαιστος, καμένος.
Κάπου η Άρτεμη η παρθένα
ετοιμάζεται για γέννα.

Μες στον Άδη η Περσεφόνη
με το κινητό θυμώνει
που το σήμα εκεί δε φτάνει
και η Δήμητρα τη χάνει.

Κι αν του Διόνυσου τα χείλη
έχουν γεύση χαμομήλι,
η Εστία τρώει σουβλάκι
που το έψησε στο τζάκι.

***

Σε έναν κόσμο άθεο
γυρνά το δωδεκάθεο.
Ζητιανεύει απ’ τους ζητιάνους
παίρνει μπόι απ’ τους νάνους.

Κι η Ακρόπολη στο βάθος,
δίχως φόβο, δίχως πάθος,
τους γυρνά πίσω στο χρόνο,
τότε που ’χαν ένα θρόνο...