Παλιλλογίες

Πάλλω πάλι το απαλό
για να θωπεύσω το φλοιό του ανθρώπου
απεκδύομαι τη δύση
λάφυρο στα νύχια μου το νυχτικό της Νύχτας
στάζουνε στίχοι απ’ τις στητές της φλόγες
γέμισα καταχείμωνο θαλασσινές ρωγμές
κι Αύγουστοι τερετίζουν στις τσέπες του παλτού
σαν μέσα σε σπιρτόκουτο τζιτζίκια
σαν μέσα στο ξαφνιασμένο ποίημα αμέριμνη Εσύ.