Η στάθμη της απουσίας σου

Παράθυρο ανοιχτό σε νυχτερινή θάλασσα
αλειμμένος με αντινοσταλγιακό
υψηλής προστασίας
Μαυρίζω απ’ το σκοτάδι που έμεινε
στη θέση των ματιών σου
Η βουή των κυμάτων
χύνεται από τους έλικες του ανεμιστήρα
και πλημμυρίζει το δωμάτιο
Τα δάχτυλα του ενός χεριού μου
έξω απ’ το κρεβάτι
γλείφουν το νερό που ανεβαίνει
Τα έπιπλα επιπλέουν ήσυχα κι αγγίζονται μεταξύ τους
Αναπνέω αργά και σκάνε φυσαλλίδες
στο ταβάνι
Η μουσική με τραβά απ’ τα μουσκεμένα μαλλιά μου για να σωθώ
μα παρασυρόμαστε κι οι δυο, νότα τη νότα, προς το τέλος μας
Απ’ έξω τα τριζόνια απλώνουν τη φωνή τους
να πιαστώ
Αλλά τίποτε δε σταματά αυτήν την επικίνδυνη
άνοδο στη στάθμη της απουσίας σου...