Στο Δημήτρη Σολδάτο
Φωνή αναρριχώμενη στου ριζικού τη ρίζαμε δάκρυ αναπτύχθηκε περικοκλάδα κλάμα
μωρουδιακό σκαρφάλωμα σε σκάλα νου του μίλα
λόγια νοτίζεις τώρα μα με μάτια στερεμένα
βραχνάς ακόμη έγιναν ως και στα ποιήματά σου
των φωνηέντων οι φωλιές που ’φτιαξες να χαλάσεις
και να ξεχνάς ότι στον κόσμο αυτόν που ζεις παραφωνία είναι
όχι των θρήνων οι χασμωδίες αλλά το θρόισμα των φίλων.