Εύκολα χάνομαι στους δρόμους
μικρός έμαθα μ’ ένα ποίημα
τα σημεία του ορίζοντα:
“Μπροστά μου είναι η Ανατολή και πίσω μου η Δύση...”
ένιωθα τότε μια σιγουριά
πως δε θα χαθώ
από τότε αγάπησα τα ποιήματα
όμως προπαντός μ’ αυτά χανόμουν...
Τώρα ρωτώ και ξαναρωτώ για την ταυτότητα
οικείων τόπων
που μου ’πεσε από τη μνήμη
μα πώς γίνεται;
άγνωστες διαδρομές με όλα τα σημεία τους γνωστά
να ρωτώ και να ξαναρωτώ
ξένες περαστικές φιγούρες
το φίλο τον αδερφό τη μάνα μου
πώς θα φτάσω σπίτι
έξω απ’ την πόρτα του σπιτιού μου
βλέπεις δεν είμαι σαν το Χρόνο
που βρίσκει το δρόμο του
στις χαμένες μας ζωές.
