Δέηση

Μόνο σε μένα θ’ ανήκεις
ακούς
μόνο στ’ αφτιά μου θα νικάς τη μοναξιά σου
μόνο πάνω μου θα πατάς
για να ’ναι ορατή σε όλους η φιλευσπλαχνία σου
μόνο στον ουρανίσκο μου θα γεύεσαι τον ουρανό σου

τόσα λόγια που ένωνα
ήταν για να σπάσεις τη σιωπή σου
τόση ζωή που ξόδευα
ήταν για να χωρέσω μια στιγμή σου
τόσες αγκαλιές χειμώνων
ήταν για ένα χάδι άνοιξης

όλες μου οι λέξεις στάχτη στα πόδια σου
για μια φλογίτσα νεύμα
για ένα ηφαίστειο βλέμμα
για έναν καταρράκτη σπέρμα
λόγου στα σπλάχνα μου

με πίστεψες για να υπάρξω
σε πίστεψα κι ας μην υπήρχες
σε δημιούργησα για να μην καταστραφώ
- πόσοι θεοί νεκροί
στο κάθε ζωτικό μας ψεύδος -

έχεις πολλή αγάπη ν’ αρνηθείς του κόσμου
για να χωρέσεις τη δική μου

κι αν πεις να χωρίσουμε ποτέ
το λιβάνι μου στο δόξα πατρί σου θα σε βρει
άδοξε πατέρα, μήτρα της δόξας μου,
αμήν.