Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Να που

Να που βρέθηκα στα πλουσιοπάροχα τραπέζια των ήχων
να μου γλιστράει μόνον η φωνή σου, σαν ελιά
πάνω απ’ τα χείλη της Σιωπής.
Να που ανέκρινα γι’ άλλο ένα βράδυ σκουπίδια
διατάζοντας κατ’ οίκον έρευνα, στις σακούλες τους μήπως βρω
σκασμένο έμβρυο, τη ζωή μου μαζί σου.
Να που ταυτίστηκα με τη σκόνη
για να γεννιέμαι στους δρόμους απ’ τα πόδια σου
και να διαλύομαι κοντά στο πρόσωπό σου
από ένα απλό κούνημα των χεριών σου.

Αλλά κυρίως
να που βρέθηκα πάλι εδώ, να μιλάω για το εκεί,
αν και δεν υπήρξα ποτέ πουθενά.