Στο χάσμα της καρδιάς

Οι νύχτες σκίζονται νερά
και γάργαρος ο ουρανός στα χείλη σου κυλάει.
Δυο σύννεφα δαφνόφυλλα τα μάτια σου μασούνε.
Σε φως υγρό κολυμβητής
στην εκβολή των άστρων
τα λόγια σου με κύκλωσαν
σωσίβιο από λάμψεις.
Χρησμοδοτείς και τ’ άπειρο χωρά σε μια τελεία.
Βυθίσου μνήμη να κοπείς
στα κρύσταλλα της Κασταλίας!
Τον τρίποδά σου έστησες στο χάσμα της καρδιάς,
Πυθία…