Στη χωματερή της απάθειας

Ωραία ήσυχα που είν’ εδώ…
Σαν μόλις να ξεφόρτωσα όλον τον κόσμο
απ’ το σκουπιδιάρικο του μυαλού μου
στη χωματερή της απάθειας.
Οι άνθρωποι δεν κινούνται
παρά μονάχα για ν’ απομακρυνθούν από τα χέρια τους -
κανείς δεν κάνει τίποτε.
Τα τελευταία πουλιά έφυγαν
λιγάκι αργότερα απ’ τα φτερά τους -
σέρνονταν.
Τα σκουλήκια δεν ταξίδεψαν
μακρύτερα απ’ την αηδία τους για το δέρμα της γης -
κι ας πετούσαν…
Αέρας.
Ωραία που στρώνουν τη σκόνη τους οι πράξεις
για ν’ αποφύγουν την κριτική…
Όσο και να φυσάει ανάμεσα στις λέξεις,
δε φυλλοβολεί η Σιωπή.
Στις βουνοκορφές του πόνου
γεννούν τα μάτια νεογνά δακρύων.
Αρπαχτικές σκέψεις φέρνουν γύρους πετώντας
πάνω απ’ το υποψήφιο θύμα τους · το μυαλό.
Με το τσεκούρι μπηγμένο σε σβέρκο αγγέλου
δε θα μας λείψει το χιόνι κι αυτόν το χειμώνα.
Τ’ απογεύματα, λιγάκι πιότερο νεκροί
από τις άλλες ώρες της ημέρας -
τότε ο θάνατος πυροβολεί με το αίμα μας τον ουρανό
γι’ αυτό και τόσο κόκκινο το ηλιοβασίλεμα…
Κι έπειτα, μνήμη μιας σφαίρας, το πρώτο άστρο!