Εν αρχή ην το εν

Πιο πολύ κι απ’ τους διψασμένους μιας ερήμου
συμπονώ το νερό που εκφυλίστηκε κάποτε σ’ αίμα.
Και πόση δίνη ύλης αστρικής μέχρι να γίνει ένα κεφάλι
που τώρα πια ακόμη και από λίγο κρασί ζαλίζεται…
Στο βυθό του χρόνου μες στη λάσπη ζυμώθηκε ο ουρανός
που θα φιλοξενήσει το τελευταίο μας βλέμμα.
Κι ας μην ξεχνάμε:
οι κατάρες των νεκρών
ήτανε κάποτε οι προσευχές των αγέννητων.