Της ποίησης τα καμώματα

Το να στήνεις ένα βιβλίο μόνος σου και να περνάς ώρες ατελείωτες κουμαντάροντας γραμματοσειρές, σημεία στίξης, σειρά ποιημάτων, σχεδίαση εξωφύλλου, σελιδοποίηση κτλ. μοιάζει με το ν' ακούς για πρώτη φορά το μεγάλο έρωτα της ζωής σου να κλάνει...η οικειότητα που αναπτύσσεται απομυθοποιεί και σοκάρει...σχεδόν αρχίζεις ν' αποστρέφεσαι το δημιούργημά σου αφού έχεις πια τόσο μπουχτίσει από αυτό, που δε θες να το ξαναδείς..." να τυπωθεί και να μείνει στο ράφι επιτέλους", λες - και το εννοείς...
Εσύ μόνο έχεις δει τα ποιήματά σου σε τέτοια χάλια - στις δύσπλαστες αρμογές τους, στις πληγές από τα πλήκτρα, στους ακραίους ακρωτηριασμούς τους, στις οδυνηρές προσθετικές τους, στη σχιζοφρένεια των πολλαπλών εκδοχών τους, στο φιλάρεσκο χτένισμά τους, στην ανία της επανάληψής τους...το δικό σου μάτι είναι που έχει πέσει πάνω στις ατέλειές τους και τις έχει μεγεθύνει, τις ρυτίδες τους απ' τα ξενύχτια σου, τα σημεία χαλάρωσής τους, τον εύθραυστο σκελετό τους... κανένας άλλος δε θα τα γνωρίσει σ' αυτήν την τραγική τους ένδεια, στον οίκτο που σου προκάλεσαν, στις ικεσίες τους να πάψεις να τα βασανίζεις, μέχρι να τα εκδώσεις για να κάνουν πιάτσα σε ξένα στόματα...τα ξετσίπωτα!
Η συμβίωσή σου μαζί τους καταντά ανυπόφορη. Γι αυτό κι αν ποτέ έχεις την ατυχία κάποιος να σε συγχαρεί για όσα έγραψες - άλλο πάλι και τούτο, να σου λένε "μπράβο" για την οδύνη σου -, γνέφεις με συγκατάβαση και συνεχίζεις το δρόμο σου αηδιασμένος...