Τον θυμάσαι το Γιαννιό
το φουκαραδάκι,
ούτε μπόι, ούτε νιονιό,
ούτε παραδάκι.
Πάντα με χαμόγελο
σούδωνε το χέρι,
και το πώς τα βόλευε
μόνο ο Θεός το ξέρει.
Μήτε η πίκρα του ‘λειψε
μήτε πανταλόνι
με καβάλο μπόλικο,
για να μην του λειώνει.
Τη Φωφώ στο πλάι του
γλυκονειρευόταν,
μα η Φωφώ με τον ψηλό
νταραβεριζόταν.
Τον θυμάσαι το Γιαννιό
το φουκαραδάκι,
ούτε μπόι, ούτε νιονιό,
ούτε παραδάκι.
Κι ο καθένας κοίταγε
μήπως ευκαιρέσει
και γυρίσει και αλλού
να τονέ βαρέσει.
Τον θυμάσαι το Γιαννιό,
φόρεσε γαμπρίσια,
και βολεύτηκε καλά
μες στα κυπαρίσσια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου