Γιώργου Μίχου, Η Πολυπλοκότητα του να τρως Ψάρια

Κάποια γυναίκα καθαρίζει ψάρια στη Σενεγάλη
την είδα χτες τη νύχτα στο ντοκυμανταίρ
βγάζει τα λέπια και τα σπλάχνα και ξεπαγώνουν
κάνοντας κύκλους στο φούρνο μικροκυμάτων
Κάποια γυναίκα καθαρίζει ψάρια στη Σενεγάλη
έχει χρόνο απέραντο ένα μαχαίρι κι ένα παιδί που κλαίει
καθαρίζει ψάρια στη Σενεγάλη κι εγώ βιάζομαι
καθαρίζει ψάρια που ποτέ δεν θα φάει κι ανάμεσά μας
μεσολαβεί ένας πιλότος και τρεις μεταπράτες
απόσα πλήρωσα δεν θα φτάσει σχεδόν τίποτα
να σταματήσει αυτό το παιδί "το αληθινό πρόσωπο
των αγγέλων" να κλαίει από πείνα.
Κάποια γυναίκα καθαρίζει ψάρια στη Σενεγάλη
τα βάζω στο τηγάνι και μυρίζουν κρέας
κρέας τηγανιτό κι ανθρώπινο που πεινάει.
Ανάμεσα σε μένα και στα ψάρια που θα φάω
υπάρχει μια περίπλοκη πραγματικότητα
κάποιες εξειδικεύσεις κάποιες λησμονιές
για να με κάνουνε να φάω κρέας ανθρώπινο που κλαίει.
Κάποια γυναίκα καθαρίζει ψάρια στη Σενεγάλη
κι εγώ ετοιμάζομαι να ξεχάσω πως τρώω κρέας ανθρώπινο.
Είναι πολύ περίπλοκο στις μέρες μας να τρως ψάρια
θα πρέπει πρώτα να κάνεις μια μικρή προσπάθεια να μη σκέφτεσαι.

Στη μνήμη του Χούλιο Κορτάσαρ

* Ένα ποίημα όχι μόνο με ύπαρξη λόγου αλλά και με λόγο ύπαρξης...
Από εδώ