Τ’ αγιάσαν τα σπιτάκια σας οι πόνοι
κι ο σπαραγμός σας τα ‘καμε βωμούς,
μπροστά στ’ αχνό καντήλι, που θαμπώνει,
να κλαίτε, απλές καρδιές, τους χωρισμούς.
Του κάκου, πώς να μπει στην σκοτεινιά σας,
παλεύει λίγο φως, παρηγοριά.
Χήρες κι ορφάνιες· νέκρα η γειτονιά σας·
κι ο νους σας στη μπονάτσα ή στο βοριά.
Μια ξενιτειά χαρές, αγάπες, νιάτα.
Και τα καΐκια πίκρα, όταν αργούν.
Φύλα τους, Άι-Νικόλα μου , τη στράτα,
μην απολησμονήσουν, μην πνιγούν.
Και τα κλειστά σπιτάκια σας ταράζουν
φουρτούνες κι απ’ το πέλαο πιο γερές.
Βογγάνε,ταξιδεύουν, δεν αράζουν,
φτωχούλες του νησιού νοικοκυρές!
Και τα σπιτάκια μοιάζουν κι είναι οι τάφοι
της πιο πικρής του κόσμου υπομονής.
Πολλοί μας τα σκιτσάρανε ζωγράφοι.
Το κλάμα τους δεν τ’ άκουσε κανείς!…
Αντιγραφή από ΤΑ ΝΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, αριθμός 6, Ιούνης 1935
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου