Ήταν ένας δρόμος που έβγαζε σε μουσικά ξέφωτα. Περιπλάνηση μέσα σ' έναν ηχητικό παράδεισο.
Με παρουσιάσεις που στ' αλήθεια θα ζήλευαν επαγγελματίες δισκοκριτικοί.Μια κιβωτός μουσικής, ένα θησαυροφυλάκιο γεμάτο νότες...
Με γενναιοδωρία και ανιδιοτέλεια όλοι μοιράζονταν μεταξύ τους την ομορφιά σαν αντίδωρο λειτουργημένο απ' την εκκλησία της τέχνης...
Με σπάνιο ήθος, δυσεύρετο στη συντριπτική πλειοψηφία των διαδικτυακών κοινοτήτων...Μα και με γνώση και συναίσθημα.
Δίχως παιχνίδια παρασκηνιακά, δίχως καμώματα αλαζονικά, μα με μιαν άδολη συγκίνηση κι αγάπη για τη μουσική...
Σήμερα κατά τις 10 το βράδυ αυτός ο χώρος δε θα υπάρχει.
Παρόλο που συνήθως τα όνειρα διαλύονται στο φως της μέρας, την Οδό Ονείρων τελικά θα την καταπιεί ένα σκοτεινό τέρας.
Ποτέ δε πίστευα ότι αυτός ο ονειρεμένος δρόμος θα έβγαζε κάποτε σε ένα εφιαλτικό αδιέξοδο.
Κανονικά θα έπρεπε η ΟΟ να βραβευθεί από την επίσημη Πολιτεία ως μνημείο πολιτισμού στο διαδίκτυο κι όχι να βρεθεί υπό διωγμόν.
Μα στ' αλήθεια τι καλό στον τόπο μας δεν κυνηγήθηκε;...
Χτες όλη τη μέρα τα παιδιά της ΟΟ θρηνούσαν για την έξωση από το όνειρό τους...έμοιαζε όλο αυτό μ' ένα βαρύ πένθος...όχι απλώς απώλεια ενός χώρου μα ενός προσώπου...η ΟΟ ήταν πρόσωπο φτιαγμένο από τις μουσικές και τα λόγια όσων την ζωντανεύανε...και ταυτόχρονα σα να θρηνούσαν κάπως και για τον εαυτό τους που θα παραμείνει .."άταφος νεκρός" έξω από το μνήμα της, μα με όλα τα κτερίσματα δικά της...τις μουσικές της...
Κουράγιο παιδιά...
την ΟΟ θα την κουβαλάτε μέσα σας...και θ' ανασταίνεται κάθε φορά που θ' ακούτε ένα όμορφο τραγούδι...
Μόνο ένα Ευχαριστώ για όσα μου προσφέρατε μην παραλείψω...
