Ανοιγμένα στόματα τάφων στο κρεβάτι της,ανήμερα της εθνικής επετείου.Πάνω από τα χάρτινα μνήματα έσκυβε να βρει τον πατέρα της...
Έπεσε πάνω σε άλλα, από διαλυμένους γάμους,γερασμένα βαφτίσια,σαραβαλιασμένες εφηβείες,χρόνια εμπόλεμα,χρόνια ειρηνικά, που όλα εξίσου βομβάρδισαν το πρόσωπό της.
'Ωσπου το μάτι έκοψε,ξυράφι, ο νεκρός της πατέρας...
...να της ισιώνει τις ρυτίδες από ένα τσαλακωμένο χαρτί.
"Ενθίμιον Ιοανηνον 17/2/1941", όπως πιστοποιούσε στην καμπουριασμένη πλάτη της η φωτογραφία.
Μια ανορθογραφία τρυφερή,ένα γνέψιμο παρηγοριάς από τ' αμείλικτα γράμματα, ένας ίλιγγος γραμματικής στ' ανακατεμένα της σπλάχνα.
Την άφησα νιογέννητη στην αγκαλιά του ,να πολεμά τον εισβολέα Χρόνο.
Στο ύψωμα της μνήμης κυμάτιζε κουρελιασμένος ο θάνατος.
*Στη φωτό ο παππούς μου Δημήτρης Κοπανάς.
