Έχω ένα ήσυχο πένθος από παράδρομο παράδεισου
κι ένα μονοπάτι φιδάκι Παναγίας ανάμεσα στα στήθη σου
μια πλάγια γραφή απ’ τη γυαλάδα της πλάτης σου
που μου βαραίνουν τα μάτια και δε σηκώνεται η νύχτα
που μου βαραίνουν τη νύχτα και δε σηκώνονται τα μάτια
έχω και τα από μάνας αγκαλιά όσα γλιστρήσαν χρόνια
το λάδι βλέμμα του πατέρα πριν το ταράξει η τρίαινα
κι από το σπίτι που γκρεμίστηκε τη σκόνη του για δέρμα
που με φυσούν τα όνειρα και με σωριάζει ο ήλιος
που με φυσά το φως αλλά με σβήνει ο ύπνος.
κι ένα μονοπάτι φιδάκι Παναγίας ανάμεσα στα στήθη σου
μια πλάγια γραφή απ’ τη γυαλάδα της πλάτης σου
που μου βαραίνουν τα μάτια και δε σηκώνεται η νύχτα
που μου βαραίνουν τη νύχτα και δε σηκώνονται τα μάτια
έχω και τα από μάνας αγκαλιά όσα γλιστρήσαν χρόνια
το λάδι βλέμμα του πατέρα πριν το ταράξει η τρίαινα
κι από το σπίτι που γκρεμίστηκε τη σκόνη του για δέρμα
που με φυσούν τα όνειρα και με σωριάζει ο ήλιος
που με φυσά το φως αλλά με σβήνει ο ύπνος.