Ωδή στης ηδονής τη δύση

Στην αφή μου αφήσου
ν’ αυλακώσω με τις ρυτίδες σου το ποίημα
και να του σπείρω
μιαν άνοιξη σκαμμένου δέρματος

Μα στην ήβη σου κρύβει ο ήλιος ακόμη τη νάρκη του
ναρ-
κομμένα τα δάχτυλά μου
αποσύρονται απ’ το φιλοδρέπανο στάχυ σου

Στάχτη που έσταξες πάνω στα χείλη μου
νεκρό αηδόνι ηδονής...

Μακελάρης ο έρωτας
πόσα κορμιά θα διαμελίσει
μέχρι να φτιάξει μια καρδιά
που θ’ αγαπάει αιώνια;